Ο Σταυρός είναι η οδός.

Ο Σταυρός είναι η οδός.

Ό Σταυρός είναι ή οδός, πού ό Θεός διάλεξε για να έρθει στους ανθρώπους καί οι άνθρωποι να πάνε στο θεό· να αναζητήσει τον εαυτό Του (την εικόνα Του) στους άνθρωπους καί οι άνθρωποι να ξαναβρούν τον εαυτό τους (το αρχέτυπο τους) στο Θεό. Πρόκειται πραγματικά για μια κρυμμένη περιπέτεια, μια οδό οδύνης, Οδό επίπονη καί τραγική, αλλά αληθινή καί αυθεντική, όταν ό θεός είναι θεός αληθινός καί Σωτήρας μοναδικός στο Σταυρό του καί οί άνθρωποι φτάνουν ενσυνείδητα με την οδύνη, αίροντας το σταυρό τους, στο Θεό. 

Ό Θεός βέβαια στο Σταυρο αυτοαποκαλύπτεται καί αυτοπαραδίνεται ως Θεός αδύνατος καί ανυπεράσπιστος, πτωχός καί επαίτης. Αύτύ άκριβώς είναι ή «μωρία» καί το «σκάνδαλο», το μέγα παράδοξο καί ό μέγας πειρασμός για την άνθρώπινη ευσέβεια καί τον ανθρώπινο λόγο. 'Αλλά αυτό είναι καί ή «σοφία» καί το «θαύμα» του Θεού, ή μαρτυρία καί ή ελπίδα του τι μπορεί να κατορθώσει ή «δύναμη της θεότητας». εκείνη πού ανοίγει ένα διέξοδο στο αδιέξοδο καί κάνει δυνατή την ελπίδα στην απόγνωση. Πρόκειται για μυστήριο ακατάληπτο καί φοβερό, πού δεν προσδιορίζεται, αλλά προσδιορίζει, πού δεν καταργεί, αλλά απελευθερώνει, πού δεν αναιρεί, αλλά σώζει όλη την ιστορία, ανοίγοντας την στις αδιάφθορες, έσχατολογικές προοπτικές της. Ό Σταυρός του Χριστού είναι το μυστήριο τής «αήττητης αδυναμίας του Θεού» ή της «άπειροδύναμης άγαθότητος της θεαρχικής ασθένειας». Ό Θεός είναι απειροδύναμος και αήττητος στο πάθος καί την αδυναμία της αγάπης του, πού τελειώνεται στο Σταυρο και εκφράζεται με το Σταυρό. Ό Χριστός με το Σταυρό έρχεται να φανερώσει και να βεβαιώσει ότι ή ανθρώπινη φύση γεννήθηκε μέσα στον πόθο της τριαδικής αγάπης καί σώζεται μέσα στο πάθος της τριαδικής αγάπης. Ό Σταυρός είναι το μέγα μυστήριο της θείας φιλανθρωπίας, το ενέχυρο της θείας, ευσπλαχνίας καί σωτηρίας, ή πιο γήινη καί ψηλαφητή εικόνα του ουράνιου σταυρού της αγάπης. Η αγάπη είναι ή κατάλυση του θανάτου καί ό θρίαμβος της ζωής. Ό Σταυρός είναι ή αγάπητική απάντηση του Θεού στην τρέλα του ανθρώπου να διαλέγει το θάνατο, η απελευθερωτική έξουσία του Χρστού πάνω στην παράσιτη εξουσία του Πονηρού, εξουσία θανάτου. Για τούτο καί προσκυνείται ώς το φοβερό καί ύπερένδοξο μυστήριο θριάμβου καί αναστάσεως, χαράς καί δόξας, νίκης καί αθανασίας, αγάπης καί ζωής, σωτηρίας καί Βασιλείας, πασχάλιας ευφροσύνης καί ιστορίας θριαμβευτικής: «Δεύτε προσκυνήσομεν το της ζωής ημών πρόξενον, πεφηνώς ξύλον σήμερον. Χριστού του Θεού ημών, τον Σταυρόν, δι’ ου περ θάνατος ετρώθη, καί ή άνάστασις ημών τοις έπταικόσιν έκαινουργήθη σαφώς, τω ρυσαμένω κράζοντας· ο δι’ ημάς εκουσίως παθών, ίνα σώσης τα σύμπαντα, ο θεός ημών δόξα σοι».

  Επιστροφή στή Σελίδα ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ